The carribean islands

Natuurlijk post ik vooral de mooie foto’s, waarin ik probeer te doen alsof ik zo natuurlijk mogelijk in de zon lig. Maar ik vertel je alvast: de afgelopen dagen heb ik vooral als een zeester gelegen omdat ik zoveel zweet als een dikke vent, krab ik aan 10 muggenbulten tegelijk en zie je witte strepen van zonnebrand factor 50 zitten omdat ik anders levens verbrand. Ondertussen heb ik drie dagen aan de race gezeten. Even een kijkje achter de schermen in het paradijs.

Er zijn hier in Colombia ontzettend veel eilanden waar je je bevindt in het paradijs. Voor onze reis heb ik er twee uitgekozen die je vanuit Cartagena per boot kunt bereiken. Het eerste eiland betreft een party eiland, of nou ja eigenlijk een party huis. Het is een hostel op het water: Casa en el Aqua. Meer dan dat huis is er dus niet. 

Om 9:00 uur vertrekt onze boot, maar je mag je eigen backpack niet meenemen en het kantoor waar onze backpacks gestald kunnen worden is dicht vandaag. Met half gebrekkig Spaans rijden we weer heen en weer naar ons hotel om daar onze tassen te droppen en halen nog net de boot. Daar ontmoeten we de anderen die ook naar Casa en el Aqua gaan. Een groep Nederlandse jongens, meiden uit Italië, een groep Spanjaarden, jongens uit Australië en ook Engeland is vertegenwoordigd. 

Na twee uur varen zien we het huis in het water. Omringd door kraakhelder blauw water en een strakblauwe lucht. Op de pier staan de anderen die er al verblijven. Ze verwelkomen ons met met muziek, een welkomsdans en drank. Oké het is duidelijk; hier gaan we los.

In een hostel is het gebruikelijk dat je een kamer deelt. Echter was er bij het boeken alleen nog een 4-persoonskamer vrij. Dit betekent dat je in een klein bed (1.40) ligt, samen met een ander stel naast je. Dit vinden wij toch niet heel prettig en dus reserveren we de hele kamer voor onszelf. Als we de kamer zien zijn we hier erg blij mee. De kamer heeft geen airco en het is hier zo warm dat we beide ons eigen bed nemen.

Gedurende de dag ga ik mij helaas steeds slechter voelen en ga een paar uur slapen. Jeroen en de rest is inmiddels aan de cocktails begonnen en ik hoor ze hard lachen. Het slapen doet mij gelukkig goed en na een paar toiletbezoekjes is mijn buik rustiger en voeg ik mij weer bij de rest. 

Zodra het donker wordt gaan we met de groep een plankton tour doen. Geen idee wat ik mij daarbij moet voorstellen. We krijgen een duikbril mee en gaan in het pikkedonker varen. Eenmaal op de plek aangekomen zegt de gids dat we het water mogen aanraken. En dan: wauw!!!! Alles verlicht! Ik voel mij net een klein kind en spring het water in. Elke beweging die je maakt geeft licht in het donkere water. Helaas is dit niet te fotograferen of te filmen, maar des te meer geniet je van het moment!

Na deze tour, een avondmaaltijd en een koude douche (lees 1 emmer), is het tijd voor een goed feestje! De muziek in Colombia staat natuurlijk bekend om de billenschud muziek. Dat is praktisch mijn hele mp3-lijst, dus ik ben direct in mijn sas. Samen met de Italiaanse meiden openen we de dansvloer en zingen mee met de Spaanse teksten. Het duurt niet lang voordat de rest volgt en iedereen los gaat. Shots, een fles tequila, veel pina collada’s, limbo dansen en nachtzwemmen, alles is voorbij gekomen!

S’ochtends worden we vroeg wakker door het vele zweten en nemen snel een duik. Overdag doen we leuke dingen zoals suppen en sub swingen (met een plank achter de boot). Verder wordt er Olympic games georganiseerd door het hostel. Wij doen mee onder de naam “Pina Collada”, ter ere aan gisteravond. Ik moet een wedstrijdje zwemmen met een zwemvest aan, Jeroen moet op z’n buik het water inspringen en de twee Italiaanse meiden in ons team moeten nog twee wateractiviteiten doen. We winnen natuurlijk dik en krijgen nog meer drank.

Ondertussen lijkt Casa en al Aqua wel op big brother. Je bent 24/7 samen en er is geen internet of andere dingen die je kunt doen. De leuke groep wordt daardoor al snel hecht en voelt alsof je elkaar al lang kent. Ik krijg dansles van het meisje dat hier werkt en iedereen probeert Jeroen zijn naam uit te spreken, maar komen vaak niet veel verder dan “urine”.

Na drie dagen varen we terug naar Cartagena. Onderweg valt iedereen doodop in slaap. Stiekem heb ik nog geen zin in internet en bereik. Dit is zo lekker. Vermijden van mail en social media. Gewoon genieten van het moment. Ik merk nu ook dat ik weinig foto’s heb genomen daar. Je loopt gewoon de hele dag rond in je bikini en denkt nergens aan.

Na ons party eiland nemen we (helaas) afscheid van de groep en is het tijd om bij te komen. Dit doen we op Coralina island. Een ideaal eiland voor romantiek en stelletjes. Hier is meer luxe (eigen kamer met airco) en wordt je op je wenken bediend. 

Wederom begint mijn buik weer raar te doen en gaat los. Na twee dagen geef ik het op en start ik met het slikken van mijn vrienden, namelijk: Norit. Dit helpt en gelukkig kunnen we nog wat activiteiten doen zoals kayakken en snorkelen. Verder komen we hier echt even bij van alles wat we hebben gedaan. We liggen op ons bedje, bestellen wijn, eten aan zee, plonsen het water in en slapen veel. Heerlijk! 

Na een week zijn we eindelijk van de witte huidskleur af en kunnen we door. We hebben nog precies 7 dagen.... neeeeeeee! Oké niet aan denken. We hebben nog twee dagen in Cartagena zelf en vliegen dan nog door naar San gil. Wees dus niet getreurd; er komt nog meer!