Favela

Na 9 uur door de bergen hobbelen in de bus (over een stuk van 240 km) komen we aan in Medellin. Het is niet de hoofdstad van Colombia, maar wel een plek waar veel gebeurt. Er wonen 2,5 miljoen mensen en er is een groot verschil tussen rijk en arm.

Als toeristen verblijven wij in het rijke gedeelte waar alle hippe clubs, eettentjes en hotels te vinden zijn. Ik moet toegeven, dat is wel even een verademing na drie dagen lopen in de bergen. We dineren bij luxe restaurants, gaan op stap in de vele clubs en kunnen eindelijk genieten van goede sangria.

Echter buiten onze luxe buurt speelt zich een heel ander leven af. Het leven waarin de mensen wonen in kleine huisjes van baksteen en druiperige specie. Een leven waarin je blij bent als je 1 euro verdient. De favela’s bestaan al jaren hier in Medellin en zo nieuwsgierig dat we zijn, willen we hier een kijkje nemen. Een veilige manier om dit te doen is via de kabelbaan. Dit is een investering vanuit de overheid zodat de mensen uit de favela’s (die allemaal tegen de bergen zijn aangeplakt) makkelijk de stad kunnen bereiken. 

We gaan omhoog naar de beroemde wijk ‘Santa Domingo’. Zolang je in het karretje van de kabelbaan blijft zitten ben je veilig. Maar wat we vergeten is dat de mensen die hier in deze buurt wonen, met dezelfde kabelbaan omhoog gaan. Dit klinkt logisch, maar pas wanneer je daar bent dringt het door dat wij er wel erg opvallen tussen de mensen uit deze wijk. We houden ons daarom gedeisd als toerist en ik laat mijn camera maar in de tas zitten. 

Wanneer de kabelbaan naar beneden gaat, zit ons karretje al vol maar stapt er toch ineens een man bij die bij mij direct de alarmbellen doet laten gaan. Ik kan in mijn hoofd een hele rampscenario bedenken, zonder dat daar enige aanleiding voor is. In dit geval denk ik: waarom stapt deze man in een vol karretje, terwijl die achter ons helemaal leeg is? En waarom staat hij zo dicht voor mij? Gaat die straks onze tas pakken? Of erger, misschien gaat hij mij zo ontvoeren? Ik pak Jeroen wat steviger vast, die overigens gewoon rustig van het uitzicht geniet. In mijn hoofd bedenk ik een noodplan: als deze man iets doet, sla ik hem in zijn ballen en zorg ik dat ik achter Jeroen kan duiken. Maar ach, je raad het al. Geen heldhaftige verhalen achteraf, want er is niets gebeurt. De man stapt beneden uit, net wij en de anderen in het karretje. Niets aan de hand.

De dag daarna gaan we de buurt op een meer begeleide manier ontdekken. We gaan samen met een gids en een paar anderen Medellin in. We bezoeken een buurt die eerst bekend heeft gestaan als de gevaarlijkste in Medellin: comuna 13. De plek waarin de rebellen van FARC en guerrillabeweging ELN de macht hadden. Die tijd is voorbij en er is flink geïnvesteerd in de wijk. Er is een 400 meter lange roltrap geplaatst om de wijk door te komen. Muzikanten en kunstenaars hebben de wijk opnieuw op de kaart gezet en het bruist er van de gezelligheid. Hier voel ik mij veilig en durf ik ook gewoon foto’s te maken. Verschillende kunstenaars maken hier met graffiti super mooie plaatjes op de muren en ook wij mogen het zelf even proberen!

Kortom, Medellin heeft ons van alles laten zien en doen verassen. Wij zijn enthousiast en zouden hier nog wel een paar dagen kunnen verblijven, maar we gaan weer verder op avontuur, ciao!