Verbazing

Verbaasd kijk ik om mij heen. Wat is dit voor plek? Er zijn hier hooguit tien andere mensen en er staan ongeveer vijftien banken bekleed met bruin leer met van die knopen erin gedrukt. Ik ga wat dichter tegen Jeroen aan staan om mijzelf warmer te krijgen, de airco staat zo koud. We worden begeleid naar onze leren bank. Deze staat voorin de club en de donkere jongen die ons begeleid komt naast ons zitten. Hij wacht. Wij ook. Wat moeten we nu? Dansen? Drinken? Drinken voor hem halen? Waar laat ik mijn jasje? De hip-hop muziek staat zo hard dat ik Jeroen niet kan horen. Hij gebaart naar de bar. Daar staan twee dames achter de bar in lingerie. Wat wil ik drinken? Wat is normaal in zo’n club? We halen een wijntje, een Corona en halen er ook 1 voor die jongen. Hij heeft ons binnen gelaten bij de club, genaamd de Argyle in west-Hollywood.

Onze avond op stap in LA begint nogal vreemd. We komen aan bij een club en ik vraag vriendelijk aan de, nogal opgedofte dames, waar de rij voor de club begint. Die is er niet, je moet uitgenodigd worden om binnen te komen. Ik snap het niet en we lopen iets verder. Daar spreken twee jongens van de club ons aan. Zij kunnen zorgen dat we binnenkomen, vrouwen gratis en mannen moeten betalen. Na tien minuten neemt de jongen ons mee en beloofd dat het een fantastische avond zal worden. Binnen krijg ik mijn bedenkingen bij de nogal lege club. Ik snap ook het idee van al die banken niet? Je wilt toch dansen in een club, niet zitten? Normaal zijn die tafels en banken voor VIPS, maar ook wij worden daar nu neergezet. We snappen er niets van. Na een tijdje komen er meer mensen bij onze tafel zitten. We kennen deze mensen niet, maar het personeel in lingerie begint direct naar onze tafel te huppelen. Er komen flessen drank in een grote bak met ijs aan en er wordt aan mij gevraagd of ik een glas “juice” wil. Ik, zo slim dat ik ben, denk letterlijk aan juice als in appelsap of jus orange en zeg: no thanks. Ik zie Jeroen het wel aannemen en zie dat er flink wat wodka bij zijn “juice” gaat. Wanneer Jeroen mij uitlegt dat “juice” de straattaal voor drank is, neem ik ook een glas.

Ineens is de club volgelopen en wordt het hele album van Drake afgespeeld. Ik ken geen 1 van deze nummers, maar na een tijdje komen er ook wat billenschud nummers voorbij en met die gratis juices dans ik inmiddels op alles. Ik moet lachen om Jeroen, die zich heeft aangepast aan ons gezelschap en half meerapt op de hip-hop nummers. Wanneer de hele club lekker losgaat komt er ineens een camera op onze tafel af en begint er een donkere man te rappen. De groep die voor ons onbekend is, is wel bekend bij de rest. Het is een vriend van de jongen die ons binnenliet en zijn videoclip hier opneemt en wij zitten bij hem aan tafel. De hele club kijkt gewild naar ons hoekje, maar mogen niet in de buurt komen terwijl wij worden gefilmd. Ik kijk verbaasd naar Jeroen, wat een avond!

De laatste paar dagen aan de westkust brengen we door in Los Angeles. We zijn al vaak gewaarschuwd: de stad is niet heel bijzonder. Maar wij komen de laatste dagen maar voor 1 ding: zonnen en liggen. Dit wordt ons de eerste dagen niet gegund. Er hangt bewolking boven de zee en het strand, waardoor het (voor mij) al snel te koud wordt om daar in mijn bikini te liggen. De stad zelf ligt meer landinwaarts en daar schijnt de zon wel. Maar LA is niet bepaald een stad om een hele blog over vol te schrijven. Geen gezellige terrasjes zoals in San Diego. Veel drukke wegen en in Hollywood liggen de zwervers op de walk of fame te dromen over een beter leven. Nee, Hollywood heeft naar mijn idee zijn glorie verloren. We zochten het daarom hoger op en reden door Beverly Hills, waar alle Hollywood sterren wonen. Echter zie je niets want deze mensen hebben genoeg geld om hele hoge, dichte hekken om hun stuk land heen te bouwen. Inmiddels is het snikheet in de stad en besluiten een zwembad op te zoeken. Deze zijn overdekt of al dicht vanwege “het najaar” (27 graden hier)... Nee, LA liet ons nog niet veel moois zien.

Toch klagen we niet en blijven erop uitgaan. We kopen kaartjes voor American Football om te zien hoe supportive de Amerikanen zijn. De wedstrijd begint om half 6 en we gaan ver van te voren weg, want er kunnen maar liefst 94.000 mensen in het stadion van “The Rams”. Ondanks onze goede timing van vertrek kunnen we nergens in de wijde omtrek een parkeerplaats vinden en zetten ‘m op een verboden terrein en lopen naar het stadion. Onderweg zien ik niemand met een tas lopen en wat ik vermoed klopt, er mogen geen tassen mee. Teruglopen naar de auto is te ver en de wedstrijd is al begonnen. We kiezen wederom voor een rare actie en verstoppen de tas in de bosjes. Snel gaan we naar binnen, waar alle Amerikanen nog rustig een hot dog en een grote bak popcorn halen. We snappen het niet, zo’n wedstrijd duurt maar een uur toch? Als we op rij 84 plaatsnemen zien we het al, dit is meer dan een wedstrijd. Cheerleaders doen een show, er komt een optreden van een rapper en tussendoor wordt het publiek opgepept door de presentator, wederom 1 grote verbazing. Bij elkaar duurt het zeker drie uur en hebben wij ons mega goed vermaakt. The LA Rams winnen, wij vinden onze tas terug en onze auto is niet weggesleept, een top avond.

De dagen daarna staat het geluk weer aan onze kant. We vinden toch nog terrasjes met lekker eten en de zon schijnt weer aan het strand. We springen door de golven, lopen over de Santa Monica pier, fietsen langs Venice beach waar de gespierde mannen sporten op Muscle beach en winkelen op de boulevard. LA heeft ons toch nog zijn mooie kant laten zien.

We sluiten LA af met een dag in de Universal studio’s en daarna is het klaar. Na 5,5 week laten we de westkust van Amerika achter ons en gaan we nog een paar dagen van ons avontuur genieten in New York! Beide zijn we daar nog nooit geweest, dus wij stappen het vliegtuig in als twee blije kuikens.