Dit verzin je toch niet

Voorzichtig loop ik naar voren. Ik zie bijna niets en pak voor de zekerheid toch de zaklamp. Dit maakt mij eigenlijk alleen maar meer bang.. wat als de beer ineens voor je staat? Ga je gillen? Wegrennen? Stilstaan? Als ik heb geplast en de weg terug naar de tent heb overleefd hoor ik Jeroen: halloo? En? Zijn er beren? vraagt hij aan mij. Jeroen ligt al eventjes wakker... en wanneer ik zeg dat de kust veilig is valt die eindelijk in slaap.

Onze eerste kampeernachten zitten er inmiddels op. Met onze tent, matjes, slaapzakken en inklapstoeltjes maken wij van ieder veldje ons nieuwe stekje. Als echte expeditie robinson leden maken we een eigen kampvuur en lopen we met de toilettas naar het douchegebouw. Dit laatste is echter niet altijd aanwezig, maar ik bespaar je die details.

Onderweg naar de campings kijken we onze ogen uit. We rijden door hoge bergen (9000 ft) en iedere bocht is weer een cadeautje met een mooi uitzicht. Onze eerste camping bevind zich bij Lake Tahoe. Dit is een super blauw meer wat niet te beschrijven valt... je moet ‘m zien. Hier gingen we kayakken (wat zwaarder was dan hoe het eruit ziet). Onze tweede camping lag in Yosimite National Park. Ik had van te voren gelezen dat dit een erg populair park is, waarvoor je in de rij staat om een campingplek te bemachtigen. Daarvoor vertrokken we de dag ervoor om 4.00 uur in de ochtend en zouden er twee uur later aankomen. We rijden de camping af in het donker en met nog half onze ogen dicht van de slaap zien we ineens zwaailichten achter ons! Precies zoals in de films, moesten we aan de kant van de weg en kwam een agent met zijn zaklamp onze auto in schijnen. Ons hart in de keel en geen idee waarom we moeten stoppen. Gelukkig was de agent zo aardig om te vertellen dat onze lampen verkeerd ingesteld stonden. Dit klinkt een beetje dom, maar onze eerdere (oh zo mooie nieuwe ford met open dak) had een lekke band... Dus kregen we net de dag ervoor een nieuwe (goedkopere versie) auto. Na een paar vragen mochten we door van de agent.

Eenmaal bij de camping aangekomen in Yosemite National Park, stonden de mensen al in de rij. Nu denk je misschien net zoals in de rij bij een kassa. Maar de omstandigheden waren wat anders... De camping ligt op 3km hoogte in de bergen en het is 6.00u in de ochtend. Dit betekent een temperatuur van -2 graden. De mensen zitten hier al uren buiten voor het kantoor verpakt als rupsen in slaapzakken. De meeste mensen slapen op een inklapstoel, sommige hebben hun matje voor de deur neergelegd. Ja echt, je verzint ‘t niet... Verbaasd kijken wij elkaar aan. Dit gaan we toch niet doen? Laat maar, we gaan wel weg... We besluiten even te ontbijten en aan locals na te vragen wat onze kans op een plek is. Dan blijkt dat deze rij “kort” is gezien het seizoen. En dus zitten we daar dan. Als kudde dieren voor een kantoor van een camping die pas om 08.00 uur open gaat. Samen naast elkaar op een inklapstoel met onze slaapzakken om ons eens, wat een romantiek.

Om 08.00 uur krijgen we het verlossende woord: er is plek! We kunnen de camping op en later op de dag maken we ons klaar voor onze eerste hike samen. We denken direct dat wij pro-lopers zijn (lees: we zijn allebei kantoormensen) en gaan voor een trail van 12.9 km. We beginnen vrolijk, maar aan het einde wordt deze vervangen door puffen, steunen en kreunen. We waren vergeten dat we al op 3km hoogte zijn en deze hike nog eens 360m omhoog klimmen was. Onze longen moesten hier nog een beetje aan wennen. Aan het eind konden we niet meer en bedachten dat we de volgende dag voor een wat mildere hike gingen. De uitzichten waren bij beide trails echt wauw wauw wauw!!!!!

Vandaag hebben we onze camping verlaten (waar het in de nacht vroor, vanwege de hoogte in de bergen) en gingen verder rijden. We rijden langzaam naar het zuiden en het verschil in temperatuur is ineens 20 graden warmer! Onderweg doen we nog een hike en zien we super veel mooie look-outs. De brand die hier is geweest kun je nog goed zien... heel bizar. 

Het verhaal schrijf ik nu in een wasserette, waar we al onze kleren eindelijk even kunnen wassen. Zojuist even een motel geboekt zodat we morgen weer de middel of nowhere inkunnen zonder enig bereik, heerlijk!